Gerçekten de yangın başlıyor. Şehirde yayılmaya başlıyor. Gidip bavulları alabilir miyim diye merak ediyorum. Ama yangın tam da o yönden başlamış. Annem “kalsın,” diyor. Yangın hızla yayılıyor ve artık gitmemiz gerek. Bütün eşyalarımız orda. Elimizde sadece benim küçük bavulum kalmış. Etrafa bakınıyorum, kalan bir şey var mı diye. Bir torba içinde eski kırkbeşlikler buluyorum. Seviniyorum. Ve birkaç çift ayakkabı. Hepsini toplayıp bir arabaya doluşuyoruz. Annem, ben ve tanıma

Büyük bir felaket olmuş. Bilmiyorum nedir ama bildiğimiz anlamda hayat düzeni ortadan kalkmış. Bir grup insan ormanlık bir yerde yaşıyoruz. Sanki kaybolmuşuz ya da kaza geçirmişiz ve şimdi de hep birlikte büyük bir mekanı paylaşıyoruz. Anlaşılan çok da kötü değil durumumuz çünkü eşyalarımız var yanımızda. Rüyanın bu kısmı çok net değil; bir kadın var, o da bu kaza mıdır, felaket midir nedir ona uğrayanlardan ama aramıza da yeni katılmış.

Cenazeye götürmediler. Kendini yerden yere atıyor, "Kardeşim beni çağırıyor," diye tepiniyordu. Anneciğiyle babası kaybettiklerine mi yansınlar, bu zavallıyı mı teselli etsinler şaşırdılar.

Atış poligonuna geldiklerinde babası hedeflere ateş etti. Plastik tüfeği tutarken yüzü ciddileşti. Cemre bu sinirli yüzü tanıyordu. Annesiyle kavga eden yüzdü bu. Biraz geri çekildi. Eve gitmek istiyordu.

Bu, çok tanıdık bir gerilim aslında — sadece sabah uykusundan değil, bir tür dış dünyanın çağrısından, “artık bir şeyler yapmalısın” baskısından uyanmak zorunda kalmak gibi. Uyku hâli burada sanki senin alanın, senin zamanın, oysa annen ve o gereksiz neşe o alanı delip geçiyor.

Biraz şaşırmıştı bu işe. Çünkü ‘ziyaret’ denen şeyin doktorun yaptığı işle ilgili olduğunu düşünüyordu. O da her geldiğinde babasına “seni bir ziyaret edeyim dedim,” diyordu.

... arzusuna hilafen de olsa bağımsız ve kendi ayakları üzerinde dimdik, falan filan… Diyeceğim o ki, elinde bitkili fincanla pencere önünde dikilip yağmuru izlemeyi hak ediyordu. 

Muhacir her şeyi alt üst etti.  Saat Ustası gece yarısı sessizce süzüldüğü küçücük dükkanda  Genç Muhacir’in masasına gömülmüş, gümüş bir saat üzerinde çalıştığını gördü. 

Bu durum giderek tuhaflaşıyor. Acaba insanlar terapiye gittiklerinde de böyle mi oluyor? Sanki rüyalar ısrar ediyorlar anlatılmak için. Ve olur da bunu yapamazsam, yakamı bırakmıyorlar. Bundan hoşlandığımı sanmıyorum.

Taşınıyormuşum. Yanımda görmüyorum ama eskiden olduğu gibi annemle beraber yaşadığımı hissediyorum. Ya bu eve yeni taşınmışız ve ben...