“Bu seni gittiğimiz yerlerde koruyacak,” dedi kadın, sesi titrek bir dua gibiydi. Ardından bir süre Kutan’ın gözlerinin içine baktı, sanki başka bir şey daha söylemek istiyor ama kelimelere dökmeye cesaret edemiyordu. Kutan taşı kavradı, sımsıkı tuttu. Sıcak taşın içinden bir uğultu duyduğunu sandı, bu derin ses eskilerden, Kutan’ın daha dünyada bile olmadığı günlerden akıp geliyordu. 

Cenazeye götürmediler. Kendini yerden yere atıyor, "Kardeşim beni çağırıyor," diye tepiniyordu. Anneciğiyle babası kaybettiklerine mi yansınlar, bu zavallıyı mı teselli etsinler şaşırdılar.

Arkalarında ölmüş bir şehrin kalıntıları uzanıyordu. Yıkık binalar, yosun tutmuş duvarlar, paslı tabelalar. Bir zamanlar yaşamış ama artık susmuş bir yerdi. İkisi de oraya bakmadı. Sessiz bir anlaşmayla, hep böyle yaparlardı. Oraya gömdükleri ne varsa, orada kalsın isterlerdi.

Yonca ona Suyun Ruhu’ndan da söz etti.  “Ben ona hizmet ediyorum,” dedi. Yabancı buna da çok güldü. Yaşlı kadın konuşurken telefonuyla kayıt yaptı. 

Sabah erkenden annesi Maral’ı ormanın derinliklerine götürdü.  Burası obanın konakladığı yerden çok uzaktaydı.  Ormanda Terk Edilen Küçük...

Muhacir her şeyi alt üst etti.  Saat Ustası gece yarısı sessizce süzüldüğü küçücük dükkanda  Genç Muhacir’in masasına gömülmüş, gümüş bir saat üzerinde çalıştığını gördü. 

Kara İstanbul Editörlüğünü Amy Spangler ve Mustafa Ziyalan’ın yaptığı “Kara İstanbul” isimli – naçizane fikrimce nefis-  bir öykü seçkisi...