Gerçekten de yangın başlıyor. Şehirde yayılmaya başlıyor. Gidip bavulları alabilir miyim diye merak ediyorum. Ama yangın tam da o yönden başlamış. Annem “kalsın,” diyor. Yangın hızla yayılıyor ve artık gitmemiz gerek. Bütün eşyalarımız orda. Elimizde sadece benim küçük bavulum kalmış. Etrafa bakınıyorum, kalan bir şey var mı diye. Bir torba içinde eski kırkbeşlikler buluyorum. Seviniyorum. Ve birkaç çift ayakkabı. Hepsini toplayıp bir arabaya doluşuyoruz. Annem, ben ve tanıma

Büyük bir felaket olmuş. Bilmiyorum nedir ama bildiğimiz anlamda hayat düzeni ortadan kalkmış. Bir grup insan ormanlık bir yerde yaşıyoruz. Sanki kaybolmuşuz ya da kaza geçirmişiz ve şimdi de hep birlikte büyük bir mekanı paylaşıyoruz. Anlaşılan çok da kötü değil durumumuz çünkü eşyalarımız var yanımızda. Rüyanın bu kısmı çok net değil; bir kadın var, o da bu kaza mıdır, felaket midir nedir ona uğrayanlardan ama aramıza da yeni katılmış.

Daha onu görmemle kendini camdan bırakması bir oluyor. Korkuyla öne fırlıyorum. Uçar gibi yavaş bir hareketle havada bir kavis çizerek düşüyor. Yere çarpışının felaket olacağını düşünüyorum. Fakat aslında binanın hemen dibinde bir havuz varmış. Bunu ancak ilerlediğimde görebiliyorum. Çocuk fazla derin olmayan bu suya düşüyor. Kafasını çıkardığında zaten amacının bu olduğunu, bir tehlike içinde olmadığını anlıyorum. 

Bu, çok tanıdık bir gerilim aslında — sadece sabah uykusundan değil, bir tür dış dünyanın çağrısından, “artık bir şeyler yapmalısın” baskısından uyanmak zorunda kalmak gibi. Uyku hâli burada sanki senin alanın, senin zamanın, oysa annen ve o gereksiz neşe o alanı delip geçiyor.

... arzusuna hilafen de olsa bağımsız ve kendi ayakları üzerinde dimdik, falan filan… Diyeceğim o ki, elinde bitkili fincanla pencere önünde dikilip yağmuru izlemeyi hak ediyordu. 

Bu durum giderek tuhaflaşıyor. Acaba insanlar terapiye gittiklerinde de böyle mi oluyor? Sanki rüyalar ısrar ediyorlar anlatılmak için. Ve olur da bunu yapamazsam, yakamı bırakmıyorlar. Bundan hoşlandığımı sanmıyorum.

Taşınıyormuşum. Yanımda görmüyorum ama eskiden olduğu gibi annemle beraber yaşadığımı hissediyorum. Ya bu eve yeni taşınmışız ve ben...