Oxford caddesinde yürüyorum. İş arıyorum ya sözde. ‘Aşk çocuğu’nun Eva’nın bacaklarının arasından düşmesine az kaldı. Kendisi şimdi tombul, yağlı bir yığın halinde, tozlu kahverengi koltuğa yayılarak oturuyor, şiş bacaklarının altına bir yastık yerleştiriyor, gün boyu çeşitli renkte kutulardan, çeşitli renkte şeyler çıkararak tıkınıyor ve televizyonda ev dekorasyonu programları izliyor. Benim de çıkıp bu nefis tablonun devamlılığını sağlamak için avlanmam gerekiyor.

Sonra her şey öyle hızlı oldu ki, Barış çok iyi takip edemedi. Mesela amcasının Bilge’yle arasındaki 3-4 adımlık mesafeyi alışını görmüştü ama telefonu ne yaptığını görememişti. Cebine mi koymuştu? Düşürmüş müydü? Ve gene Sedat amcanın sanki başka birine aitmiş gibi gelen bir sesle, “Seni terbiyesiz! Seni soysuz!” diye bağırdığını duymuş, koca elini kaldırdığını görüp Bilge’ye vuracağını düşünerek korkmuştu. Peki nasıl olmuştu da yere düşen gene amcası olmuştu?  Şimdi gerçekt

Bilge ona bakınca,  “Ayakların terlemiyor mu bunlarla?” diye sordu. “Terliyor.” “Niye sen de terlik giymiyorsun annem gibi?” Annesinin simli iplerle işli, siyah şık terlikler içindeki, küçük beyaz ayaklarına bakıp geldiğinden beri ilk kez gülümsedi Bilge. “Senin annendeki ayak bizde ne gezer Barbar? Ben bu gerilla ayaklarıma terlik giyip gelsem, babaannem köşkünün asaletini sarstığımı düşünür, kapı dışarı eder beni sonra.”

Biraz şaşırmıştı bu işe. Çünkü ‘ziyaret’ denen şeyin doktorun yaptığı işle ilgili olduğunu düşünüyordu. O da her geldiğinde babasına “seni bir ziyaret edeyim dedim,” diyordu.

... arzusuna hilafen de olsa bağımsız ve kendi ayakları üzerinde dimdik, falan filan… Diyeceğim o ki, elinde bitkili fincanla pencere önünde dikilip yağmuru izlemeyi hak ediyordu. 

Şairin dediği gibi; bütün eve dönmek isteyenlere… Barış bulutları izliyor... Terasın sıcak taşlarına uzanmış, bulutları izliyordu. Artık...