Gerçekten de yangın başlıyor. Şehirde yayılmaya başlıyor. Gidip bavulları alabilir miyim diye merak ediyorum. Ama yangın tam da o yönden başlamış. Annem “kalsın,” diyor. Yangın hızla yayılıyor ve artık gitmemiz gerek. Bütün eşyalarımız orda. Elimizde sadece benim küçük bavulum kalmış. Etrafa bakınıyorum, kalan bir şey var mı diye. Bir torba içinde eski kırkbeşlikler buluyorum. Seviniyorum. Ve birkaç çift ayakkabı. Hepsini toplayıp bir arabaya doluşuyoruz. Annem, ben ve tanıma

Oxford caddesinde yürüyorum. İş arıyorum ya sözde. ‘Aşk çocuğu’nun Eva’nın bacaklarının arasından düşmesine az kaldı. Kendisi şimdi tombul, yağlı bir yığın halinde, tozlu kahverengi koltuğa yayılarak oturuyor, şiş bacaklarının altına bir yastık yerleştiriyor, gün boyu çeşitli renkte kutulardan, çeşitli renkte şeyler çıkararak tıkınıyor ve televizyonda ev dekorasyonu programları izliyor. Benim de çıkıp bu nefis tablonun devamlılığını sağlamak için avlanmam gerekiyor.

Büyük bir felaket olmuş. Bilmiyorum nedir ama bildiğimiz anlamda hayat düzeni ortadan kalkmış. Bir grup insan ormanlık bir yerde yaşıyoruz. Sanki kaybolmuşuz ya da kaza geçirmişiz ve şimdi de hep birlikte büyük bir mekanı paylaşıyoruz. Anlaşılan çok da kötü değil durumumuz çünkü eşyalarımız var yanımızda. Rüyanın bu kısmı çok net değil; bir kadın var, o da bu kaza mıdır, felaket midir nedir ona uğrayanlardan ama aramıza da yeni katılmış.