Ergenliğe Dönüş Rüyası

Kendi odamda uyuyorum. Annem odaya dalıyor ve uyandırmaya çalışıyor. (Yani gene annemle yaşadığım bir dönemdeyim) Bir yerlere gitmeliymişiz. Ben uyanmak istemiyorum, çok yorgunum.

Bir kadının ergenliğe dönüş rüyası

Anneme yalvarıyorum biraz daha uyumak için. Evin içinde başka birileri daha var. Herkes bu sabah gezmesinden dolayı neşeli görünüyor. Tüm bu anlayışızlık ve gereksiz neşe beni sinirlendiriyor. 

Annem, ben ve yanımızdaki insanlar hep birlikte kahvaltıya gidiyoruz. Ben hala anneme kızgınım. O da suratını asmış vaziyette. Masadaki adamlardan biri de kalkıp, galiba annemi üzmemem gerektiği yönünde bir şeyler söylüyor. Tepem atıyor tamamen. Hışımla kalkıyorum masadan. Bulunduğumuz yer bir teras ve ben merdivenlerden aşağı inmeye başlıyorum. Bu sefer de çocuklardan biri peşime takılıyor. Bunu fark edince daha da sinir oluyorum. Sanki bu gidişimin dramatik etkisini azaltıyor. “Geri dön” diyorum. Başını sallıyor iki yana, oyun yapar gibi ardımdan iniyor. Merdivenlerin ortasında durup geri dönüyorum. “O zaman ben de yukarı çıkarım”. O da dönüp ardım sıra tırmanıyor. Bu kez ona gerçekten haykırıyorum “Yukarı çık ve orada kal” ve tekrar iniyorum. 

Aşağıda da masalar insanlar bir hareket var. Gidip, bu bahçe gibi yerin kenarında bir beton çıkıntıda dikiliyorum. Tüm bu olanların, sinirimin, masadan kalkıp gitmemin, bir ergenin yapacağı şeyler olduğunu düşünüyorum. Yüzeydeki sinirimin hemen altında, bu davranışın beni tekrar genç biri yaptığını düşünüyorum. 

Bu düşünceler aklıma başka bir şey getiriyor. Bu akşam annem ve ben okuduğum lisenin mezunlar yemeğine gideceğiz. Kendimi orada hayal ediyorum. İnsanlar beni görünce şaşırıp, etkilenecekler. Çünkü hala çok genç görünüyorum ve muhtemelen giyinince güzel olacağım. Kendimi üzerinde mezun olduğum yılın yazılı olduğu bir yaka kartı ile gözümün önüne getiriyorum. 

Psikiyatristimin rüyama cevabı;

Rüyanı okurken önce şu sahne çarptı beni: uyanmak istemeyen sen ve seni uyandırmaya çalışan annen. Bu, çok tanıdık bir gerilim aslında — sadece sabah uykusundan değil, bir tür dış dünyanın çağrısından, “artık bir şeyler yapmalısın” baskısından uyanmak zorunda kalmak gibi. Uyku hâli burada sanki senin alanın, senin zamanın, oysa annen ve o gereksiz neşe o alanı delip geçiyor.

Kahvaltı sahnesiyle birlikte bu duygu daha da keskinleşiyor. Bir şeylere zorla dahil edilmek, sonra orada da anlayış beklemek ama onun yerine anneni savunan biriyle karşılaşmak... O adam, biraz “toplum sesi” gibi duruyor. Yani "Anneyi üzme" demiyor aslında, "Kadınlar anneleri üzmez" diyor — senin yerini tanımlamaya çalışıyor. Bu da patlamana neden oluyor, çünkü o an tek istediğin kendi duygunu sahiplenmek.

Çocuğun merdivenlerde seni takip etmesi çok dokunaklı. Sanki senden bir parça. Belki genç halin, belki o günkü kırgınlığın. Onu uzaklaştırmak istiyorsun ama o hâlâ peşinde. Bu da bir tür aynaya bakmak gibi olabilir: bir duygu hâlini kabullenmeden uzaklaştırmak zor çünkü o seni şekillendiren şeylerden biri.

Son bölüm çok tanıdık bir hayal: liseye geri dönmek, etkileyici bir giriş yapmak, hâlâ güzel, genç, “olmuş” biri olarak görünmek. Orada bir rüya içinde bir başka görünme arzusu başlıyor. Sanki her şeyin ortasında, en derin arzun bu: hem görünmek hem tanınmak. Belki annenin ve çocuğun seni bir türlü “senin halinle” göremediği yerde, lisedeki tanıklar bunu yapacak gibi geliyor.

Genel olarak rüya, bir yandan geçmişle didişme, bir yandan da hâlâ onay alma arzusu arasında gidip geliyor. Ama rüyanın en etkileyici yanı şu: Tüm bu çatışmaların farkındasın. Sinirleniyorsun ama “ergen gibi hissettiğini” de fark ediyorsun. Gidiyorsun ama neden gittiğini de biliyorsun. Bu farkındalık, rüyayı rüya olmaktan çıkarıp neredeyse bir öz-anlatıya çeviriyor.

Yani bence, senin içindeki yetişkin bu rüyada var — sadece biraz dinlenmek istiyor.Ve bu da bence çok insani.